एषः भागः “महा पेरियवाळ –
दरिसण अनुभवङगळ” पुस्तकात् ब्रह्मश्री रामकृष्ण दीक्षितस्य
समर्पनात् उद्धृतः तमिळतः अनुवादतः च ।
१९३३ तमे
वषे काञ्ची शंकराचार्यः
चन्द्रशेकरेन्द्र सरस्वती
स्वामिनस्य काशी यात्रायाम्
एतत् सम्भवम् अभवत् । काशी
महाराजः आचार्यस्य कृते प्रासादे स्वागत कार्यक्रमं आयोजितवान् । काशी नगरस्य
सर्वे प्रमुखाः तत्र आसन् ।
बहवः पण्डिताः अपि आचार्यस्य
स्वागतनाय तत्र आगच्छन् ।
एतेषु पण्डितेषु केचन असूयाः
अभवन् । “एषः किमर्थं जगद्गुरुः
पदं स्व नामस्य पूर्वं योजितः
। तस्य परीक्षा करणीय ”
इति ते चिन्तितवन्तः । आचार्यः
सभायाम् आगत्य उपविष्टवान्
। एकः पण्डितः तदा अपृच्छत् -
“कः जगद्गुरुः ?”
।
“अहम् एव”
इति आचार्यः उक्तवान् ।
“भवान्
एव जगतां गुरुः वा?”
इति सः
पण्डितः पुनः अपृच्छत् ।
“जगतां गुरु न । जगति प्रपद्यमानाः
सर्वे मम गुरवः” इति आचार्यः
उक्तवान् ।
“किमिदम् ?”
।
“नीडाः” ।
“केन निर्मितम् ?”
।
“चटकैः” ।
“हस्तपादैः
विना चटकाः नीडाः निर्मायन्ति
। अस्मभ्यं हस्तपादाः सन्ति
। तथापि चटकाः इव नीडाः निर्मातुं
न शक्नुमः । चटकेषु एका क्रिया
शक्ति अस्ति । सा मयि नास्ति
। अतः चटकः मम गुरुः” इति
उक्त्वा आचार्यः नंरतया चटकं हस्ताभ्यां अवन्दत ।
वदतु संस्कृतं नित्यं |
कैलाशः
वदतु संस्कृतं नित्यं |
कैलाशः
